New Deal vol.2

Ήταν τότε, εν έτει 1933 επί προεδρίας Franklin D. Roosevelt που πάρθηκε για πρώτη φορά μια απόφαση κρατικής παρέμβασης, τόσο μεγάλης κλίμακας, στο οικονομικό γίγνεσθαι.Στη διάρκεια εξέλιξης της ιστορίας, οι δυο διακριτές εκφάνσεις του τρόπου οργάνωσης της οικονομικής δραστηριότητας, ζώντας βίους παράλληλους και διαρκώς αλληλοσυγκρουόμενους, διαμόρφωσαν καθώς ενηλικιόνονταν, (η μία εξ αυτών μάλιστα πήγε να συναντήσει το δημιουργό της) εκείνες τις συνθήκες οι οποίες συνέτειναν έτσι ώστε να φτάσουμε στο ζοφερό σήμερα, ένα σήμερα στο οποίο το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα μοιάζει να κλυδωνίζεται, στον απόηχο της αμερικανικής «στεγαστικής φούσκας».

Κατά τη διάρκεια αυτής της πορείας χύθηκε πολύ αίμα και πολύ μελάνι στο βωμό της "αντικειμενικής" αλήθειας, προιόν μιας αυτοτροφοδοτούμενης εθελοτυφλίας.Διότι εκατέρωθεν, οι επαίωντες, περί ορθοδοξίας του συστήματος τους, προέβλεψαν την κατάρευση του αντίπαλου δέους, αλλά φευ...Οι μεν διότι, σε θεωρητικό επίπεδο απέτυχαν να αποδείξουν το ανέφικτο και μη αειφόρο της σοσιαλιστικής κοινωνίας, και χρειάστηκαν την συνδρομή "δόλιων μέσων" (δόγμα Brezinski) για να δικαιολογήσουν το αλάθητο τους, ενώ οι δε αστόχησαν στην επιλογή περί παγκόσμιας σοσιαλιστικής επαναστάσεως, ως τρόπου ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος και οδήγησαν ευατούς στη λήθη της ιστορίας.

Υπήρξαν κατα καιρούς διάφορες "Κασσάνδρες", κινούμενες ιδεολογικά στο χώρο της αριστερής διανόησης, αλλά και "δολιοφθορείς εκ των έσω", οι οποίοι αντιπρότειναν στα περί επαναστάσεως το εξής απλό επειχείρημα.Η ίδια η αυτοκαταστροφική φύση του καπιταλιστικού συστήματος είναι τέτοια που θα οδηγήσει αναμφίβολα στην κατάρευση του.
Ένα τέτοιο σενάριο θαρρείς πως εκτυλίσεται στα μάτια μας αυτές τις μέρες, καθώς η μια μετά την άλλη εταιρίες κολοσσοί και στυλοβάτες της παγκόσμιας οικονομίας αντικρύζουν το φάσμα της πτώχευσης.Είναι μια πυραμίδα τύπου Μπερίσα, αλλά με παγκοσμιοποιημένες επιπλοκές.
Δεν ήταν παρά ένας φρενήρης τζόγος μεταπώλησης χρεών, με την κάθε Lehman Brothers να πακετάρει άχρηστα ενυπόθηκα δάνεια και ομόλογα χαμηλής απόδοσης, να τα διαμοιράζει, να τα ξαναπακετάρει μαζί με ασφαλέστερους τίτλους σε "καινοτόμα χρηματοπιστωτικά προϊόντα", μέχρι την επικερδή μεταπώλησή τους σε κάποιον Κινέζο ή Γερμανό επενδυτή ("πάντοτε βρίσκεται κατάλληλος κανείς").Πυραμίδα με τη συνενοχή της FED καθώς
δεν χρειαζόταν για αυτό παρά η συνενοχή των οίκων αξιολόγησης, προκειμένου να βάλουν τη σφραγίδα "ΑΑΑ" στο προϊόν, και της Ομοσπονδιακής Κεντρικής Τράπεζας (FED) των ΗΠΑ, προκειμένου να χαλαρώσει τους ελέγχους και να διευκολύνει τον δανεισμό κρατώντας χαμηλά τα επιτόκια
(Σε κομψή γλώσσα αυτά λέγονται "ενυπόθηκα δάνεια υψηλού ρίσκου". Σε χαλαρότερη ατμόσφαιρα μεταξύ φίλων τα golden boys του πλανήτη ομολογούν: "δανείζαμε ακόμη και σε πιθήκους!")
Έφθασε όμως η ώρα των κατασχέσεων, η ώρα που οι μη δυνάμενοι δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους, ούτε μπορούσαν να απαλλαγούν από αυτά πουλώντας το, μειωμένης αξίας πλέον, ακίνητό τους. Ήταν επίσης η ώρα που όσοι είχαν επενδύσει στα «καινοτόμα χρηματοπιστωτικά προϊόντα», ήτοι σε μελλοντικές (και όπως αποκαλυπτόταν άκρως επισφαλείς) αποδόσεις βασισμένες σε στεγαστικά δάνεια, έπαυαν να εμπιστεύονται τη Ουόλ Στριτ. Το σύστημα είχε μολυνθεί μέχρι τις άκρες του πλανήτη.
(Τα golden boys μουρμούριζαν αθυρόστομα: "κανείς δεν ξέρει πια ποιος έχει την κουράδα στο χαρτοφυλάκιό του").

Εκεί όμως που κάνουν το λογικό άλμα οι θιασώτες της θεωρίας "κατάρευση εκ των έσω", είναι ότι μπορεί μεν να θεωρεί κανείς πως το καπιταλιστικό σύστημα -έτσι όπως είναι σαφώς ορισμένο στα εγχεριίδια των οικονομικών σχολών- μοιάζει να απέτυχε, ΑΛΛΑ έχει αναπτύξει από τις απαρχές του, δεσμούς αίματος με το θεσμό του κράτους.

Ένα διαρκές λοιπόν, "δουναι και λαβειν" όπου στη μία όψη του νομίσματος είναι καμουφλαρισμένη η οικονομική ανάπτυξη ενός έθνους με εταιρικούς ρυθμούς όσων κεφαλαιών επέλεξαν ή δημιουργήθηκαν στα εδαφικά όρια του πρώτου, και στη δεύτερη -το αντικείμενο της ανάρτησης αυτής- μια καίρια και έγκαιρη χείρα βοηθείας από μεριάς κράτους όταν παραστεί ανάγκη με τη μορφή, οι κεντρικές τράπεζες μιας σειράς κρατών προχωρούν σε απεγνωσμένες ενέσεις ρευστότητας, σε αυτό που αποκαλείται
Κοινωνικοποίηση των ζημιών
Η αντίδραση του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών ήταν η κοινωνικοποίηση των ζημιών: επιστρατεύοντας ακόμη και ευφάνταστους νεολογισμούς ("conservatorship") και βγάζοντας μπροστά τη FED, προκειμένου να μην πολυφανεί το "ιδεολογικώς απαράδεκτο" γεγονός ότι πρόκειται για κρατικοποίηση, ο δημόσιος προϋπολογισμός ανέλαβε τη διάσωση αρχικά της Bear Stearns, κατόπιν της Fannie Μae και της Freddie Mac και εντέλει της AIG.
Τι προβλέπει το σχέδιο
Στο επίκεντρο του σχεδίου των Χένρι Πόλσον και Μπεν Μπερνάνκι βρίσκεται η δημιουργία ενός ισχυρού κρατικού οργανισμού, στον οποίο και θα μεταφερθεί το προβληματικό ενεργητικό, που βαραίνει αυτή τη στιγμή τους ισολογισμούς των χρηματοπιστωτικών ομίλων.
Για πρώτη φορά λοιπόν χθες οι κεντρικές τράπεζες του ανεπτυγμένου κόσμου, παρενέβησαν τόσο συντεταγμένα και μαζικά στις αγορές χρήματος, με το εκπληκτικό ποσό των 250-300 δισ. δολαρίων, εκ των οποίων τα 110 δισ. προέρχονται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Μιλάμε δηλαδή για ένα δεύτερο New Deal, την επτυχή έκβαση του οποίου θα επωμιστεί ο τυχερός της 4 Νοεμβρίου.

Χαρακτηριστικά ήταν τα εξής λόγια:
«Επικεντρωνόμαστε στη στήριξη του χρηματοοικονομικού κλάδου για να μπορέσει να χρηματοδοτήσει τη μελλοντική ανάπτυξη της χώρας» σημείωσε ο κ. Πόλσον, προσθέτοντας ότι «θα αποφευχθούν οι υπερβολές του παρελθόντος».

Ποιος είπε ότι μια χώρα, μια υπερδύναμη, δεν ήταν δυνατό να καννιβαλισθεί από την ίδια την απληστία των αφεντικών της;

(Το κείμενο σε italics είναι αναδημοσίευση από nafteboriki.gr)