Χειροκροτάμε, αλλά μετά κατουράμε...

Για το τερατούργημα του cool Alexis τι να πει κανείς. Μερίδιο ευθύνης φέρουν σαφώς και τα ΜΜΕ. Η γκλαμουριά και η φρεσκάδα ενός συμπαθητικού, κατα τα άλλα νεαρού, συνέβαλαν στο χτίσιμο ενός ψευτοαγωνιστικού προφίλ του gel. Ο απορροφητήρας κοινωνικής δυσαρέσκειας βρήκε τον κύριο εκφραστή του στο πρόσωπο του Τσίπρα, μένει να αποδειχθεί αν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί όντως να δικαιώσει τις τεράστιες προσδοκίες που έχει δημιουργήσει-άθελά του κατά τη γνώμη μου.

Όλα αυτά βέβαια αντικατοπτρίστηκαν και στην περιβόητη ΑΡΕΝ. Με μια συνεργασία με το αυτόνομο κίνημα(τα μέλη του οποίου από την πολύ αυτονομία αυτο-αυτονομήθηκαν!) η οποία έγινε καθαρά για ψηφοθηρικούς λόγους κατόρθωσαν να διαψεύσουν τις προσδοκίες, ότι κάτι θα αλλάξει στο σύλλογο. Τι απομένει; Μια βιτρίνα τόσο λαμπερή όσο το χαμόγελο του alexis, στην οποία προβάλλουν καμαρωτά - καμαρωτά τα κατορθώματα άλλων εποχών στιλιζαρισμένα με lifestyle-αριστερίστικη νοοτροπία , πασπαλισμένα με "αγωνιστική" χρυσόσκονη. Αγοράστε μας και ίσως(αν το θέλουμε και αν το επιτρέψουν οι συγκυρίες και αν...) σας ικανοποιήσουμε. Πάντως θα προσπαθήσουμε...

Το carpe diem , απομονομένο εντελώς και εκτός πραγματικότητας πασχίζει να ακολουθήσει τους "μοντέρνους" ρυθμούς της ΑΡΕΝ. Χωρίς ουσιαστική παρέμβαση στο σύλλογο και χωρίς το ανάλογο "άνοιγμα¨στην κοινωνία ταλαντεύεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Ταρατατζούμ ταρατατζούμ...

Μετά το ρετουσάρισμα του είμαστε-μια-παρέα-τα-πίνουμε-στο-απέρτο ψηφοδελτίου και τη χωρίς τυμπανοκρουσίες μεν ανούσια δε, έξοδο του Μυκονιάτη-θαυμαστή του Γαλάτη και θαμώνα του Jam κυρίου Μ, η "kinisis"(κατα το αρχαιότερον) με το γελοιοδέστερο όνομα στην ιστορία του φοιτητικού συνδικαλισμού μόνο ήσυχη μπορεί να κοιμάται τούτο το βράδυ.

Ο wannabe-τουριστικός πράκτορας κατάφερε πέρυσι υπό την ομπρέλα της αντικατάληψης να συσπειρώσει αρκετό κόσμο, ώστε να "καθαρίσει το μάτς από τα αποδυτήρια" εις την ποδοσφαιρικήν διάλεκτο. Διεκδικώντας τον τίτλο των πιο τεμπέληδων συνδικαλιστών από τους αντίστοιχους της ΔΑΣΠ κατόρθωσαν σε μια χρονιά να κάνουν το απόλυτο τίποτα. Διαγωνισμοί για τα περισσότερα φρου-φρου στα πάρτυ, ποιός θα κάνει τα περισσότερα πάρτυ σε μια βδομάδα κτλ.

Είμαστε αρκετά μαλάκες ώστε να ανεχόμαστε το όνομα του τμήματος να γεμίζει τα στενάκια της πόλης παρέα με ένα ξέκωλο(για να σπάει η μονοτονία) και οι βολιώτες να νομίζουν ότι τα Diktya ή οι Mhxanikoi H/Y είναι ομάδα που διοργανώνει πάρτυ...

Το απολιτίκ είναι η μόδα της εποχής μας. Είναι το emo της πολιτικής. Είτε μας αρέσει είτε δε μας αρέσει θα το υποστούμε.

Μπορεί να είσαι ενας από αυτούς που διαβάζοντας τα παραπάνω να ξενέρωσες ή να παρεξηγήθηκες. Δεν έχεις παρά να κοιτάξεις γύρω σου και να αντικρίσεις την πραγματικότητα. Είμαστε όλοι θεατές σε μια παράσταση χωρίς σενάριο, με ερασιτέχνες ηθοποιούς και ανίκανο σκηνοθέτη. Κρατάμε το εισητήριο στα χέρια μας προσμένοντας όλα αυτά να αλλάξουν, προσπαθήσαμε να το επιστρέψουμε αλλά μας το αρνήθηκαν επιδεικτικά.
Οι ώρες περνούν και ξεχειλίζουμε από οργή...περιμένουμε να ορμήξουμε στη σκηνή και να τα ριμάξουμε όλα...περιμένουμε...

Ως πότε όμως;


A.S.